Nie łatwa to sprawa jak się okazuje. Jest cała masa czynników potrzebnych do bycia dobrym rehabilitantem. Przede wszystkim tak zwane powołanie. Musi to być osoba, która to kocha bo inaczej nie ma to sensu. To trudny psychicznie zawód, praca z chorymi, starszymi czy depresyjnymi pacjentami jest ogromnym wyzwaniem i podołać jej może ktoś naprawdę zaangażowany. Trzeba mieć tak zwane podejście... zupełnie inne do dorosłego, staruszka a jeszcze inne do dziecka z przedszkola! Chory człowiek, z bólem, często długotrwałym zupełnie inaczej się zachowuje niż zdrowy. Jest smutny, podenerwowany, zły na wszystkich i trzeba umieć z nim porozmawiać, przekonać do swoich racji, pomóc, zmotywować, nie rozdrażnić, załagodzić i wiele innych. Trzeba mieć pasję i ambicje do ciągłej nauki, gdyż nasza dziedzina ciągle prze do przodu z wiedzą. Same studia są świetna bazą i tylko bazą do zdobywania konkretnej wiedzy. Całą drobiazgową i rzetelną wiedzę co robić z konkretnym pacjentem, jak badać, diagnozować, leczyć zdobywamy na kursach doszkalających. Jest ich bardzo dużo, z samej terapii manualnej ok. 15 różnych. Niektóre ukierunkowane są tylko na neurologię, inne na dzieci, jeszcze inne na sportowców. Każdy z nich to kolejny kroczek do bycia mądrzejszym i lepszym rehabilitantem! A nie są tanie, każdy z nich kosztuje kilka tysięcy, można więc sobie łatwo wyobrazić, że tylko Ci naprawdę chcący być dobrymi robią wszystko żeby tę wiedzę zdobywać, nie wyłączając pracy w McDonaldzie chociażby.

Rehabilitację ogólnie dzieli się na : ortopedyczną, neurologiczną, kardiologiczną, wczesnodziecięcą , geriatryczną. Praktycznie do każdej z nich pasuje inny rehabilitant- osobowość. Dlatego też często rehabilitanci wybierają sobie swój własny kierunek zgodny z ich charakterem i upodobaniem. Niektórzy jeszcze konkretniej się ukierunkowują i uczą się  ciągle pogłębiając wiedzą tylko na dany temat, np. kręgosłup. Inni tylko neurologiczne dzieci, jeszcze inni sportowcy...i bardzo dobrze, ponieważ naprawdę nie da się być dobrym we wszystkim!

Dobry rehabilitant musi być dobrym psychologiem i bacznym obserwatorem. Każdy człowiek jest inny, do każdego pacjenta trzeba znaleźć najlepszą dla  niego drogę. Niektórzy pracują tylko za nagrody, na niektórych trzeba krzyknąć, z niektórymi trzeba popłakać, wszystko by trafić tak, aby jak najlepiej pomóc.

Trzeba być niezłym nauczycielem, żeby umieć wyjaśnić na język polski medyczne terminy, wymagać pracy domowej typu ćwiczenia, przekonać do zmiany złych nawyków.

Jednym z ważniejszych jest podejście holistyczne, czyli patrzymy na człowieka jako złożoną całość a nie tylko na np. kolano! Okazuje się, że kolano może boleć od biodra- nie takie znów rzadkie, lub od kręgosłupa! I dobry rehabilitant musi to wybadać. Pomoże mu w tym kolejna cecha dobrego rehabilitanta: dociekliwość. Nie wolno nam sugerować się skierowaniem od lekarza, ileż to razy nie miały racji bytu! Sami musimy umieć porządnie zbadać i szukać i pytać i sprawdzać, aż trafimy w sedno i wcelujemy z optymalną terapią.

Absolutnie niezbędna w tym zawodzie jest pokora. Trzeba umieć przyznać się do błędu, a to trudne. Czasem na 5 pacjentach dana metoda świetnie działała lecz niestety na 6 zupełnie nic, wtedy trzeba jeszcze raz się głęboko zastanowic w jakim pójść kierunku, a nie brnąć dalej dla zasady czy urażonego honoru. Nie ma nic gorszego niż tak zwany rutyniarz. Bada zza biurka, diagnozę rzuca po 5 min i według niej leczy...szok.

W pracy rehabilitanta konieczna jest kreatywność, gdy nie ma klina robimy go z poduszki, gdy znamy świetne ćwiczenie na mięsień pośladkowy w leżeniu na plecach a okazuje się, że pacjent nie może przyjąć tej pozycji- trzeba szybciutko je zmodyfikować itd. Szybkie myślenie, podejmowanie decyzji i umiejętność szybkiego wycofania się gdy nie ma poprawy, też zaliczam do kreatywności.

Sumując wszystkie te czynniki - mamy ideał rehabilitanta. Są tacy wśród nas, trzeba mieć tylko oczy i serce szeroko otwarte i być wytrwałym w szukaniu. Powodzenia.

Autor: mgr Joanna Bąk